ΝΙΚΟΣ ΠΑΣΧΑΛΙΔΗΣ

Α. Πρώτη Ημέρα 30 Ιουνίου Ώρα 9 βραδυνή

Νύχτα γεμάτη άπνοια, βράδυ γεμάτο ζέστη, καθώς δυνάστευε ήλιος καφτός ολάκερη την τελευταία ημέρα του Ιουνίου. Στο γραφείο του, γωνία του τρίτου ορόφου των Δικαστηρίων, ο εφέτης Δομήνικος Τζάστης βημάτιζε ανάμεσα στη μισάνοιχτη πόρτα και το ορθάνοιχτο παράθυρο, προσπαθώντας να δροσιστεί από τη θαλάσσια αύρα, που απαλά κατά καιρούς λοξά από το λιμάνι κατέφτανε, γλιστρώντας από τις πύλες και τις χορταριασμένες πολεμίστρες των παλαιών Μακεδονικών τειχών, που εμβόλιζαν σημειολογικά το νέο Δικαστικό Μέγαρο.

            Η ματιά του πλανήθηκε πάνω στο γραφείο του, στον όγκο των δικογραφιών, που του είχαν χρεώσει και τις είχε περαιώσει. Ανάπνευσε βαθιά και ξεφύσησε ανακουφιστικά. Με την εκπνοή αισθάνθηκε πάλι εκείνο το πνιγηρό δάγκωμα δεξιά, ανάμεσα στο πάγκρεας και το ήπαρ, που τούκοψε την ανάσα. Κατάφερε πεισματικά να γελάσει, σαν πρόκληση στον πόνο. Έβαλε πάνω στις δικογραφίες ένα χοντρό κρυστάλλινο ποτήρι και το μισογέμισε με δεκαοχτάχρονο σκωτσέζικο μαλτ. «Νίψον ανομήματα μη μόνον όψιν» μουρμούρισε. ...

Απόσπασμα από το μυθιστόρημα Το Σκοτεινό Υποσυνείδητο της Δικαιοσύνης

(Πορτραίτο από το Φωτ.Αρχείο: © Γιάννη Δ. Βανίδη)