Στη Θεσσαλονίκη, όπου έζησε, δε θα τον αναγνωρίσουν ποτέ για δικό τους οι ομοεθνείς εμιγκρέδες της Χαριλάου. Γι' αυτούς ο Φιλόσοφος θα παραμείνει για πάντα η "κόκκινη όχεντρα", μια παραλλαγή μπολσεβίκου.
Αποδιωγμένο της ρούσικης παροικίας, τον Ιππόλυτο Αντρέγιεβιτς θα τον δεχτούνε στα σπίτια τους κάποιες γνωστές οικογένειες της Σαλονικιώτικης κοινωνίας. Και πρέπει με τη δική ητους βοήθεια να τύπωνε εκκείνα τα βιβλιαράκια-μπροσούρες που έφερνε στον πατέρα.
Η προσωπική γνωριμία και οι συμπάθειές μου με το Φιλόσοφο άρχισαν με το θάνατο της Λιουμπομίρκα Αντόνοβνα, της γιαγιάς του φίλου μου Μιχαλάκη. Την κοιτούσα στο φέρετρο, λες και κοιμόταν. Μια χούφτα κορμάκι, με το άσπρο δαντελένιο τσεμπέρι, με τα μοκροκαμωμένα σκιτρινισμένα της δάχτυλα, το γνώριμο χαμόγελο στην ήρεμη όψη.
Παιδί δεν είχα ζήσει θανάτους, και μου ήταν παράξενο να την κοιτώ και να ξέρω πως δε θα άνοιγε άλλο τα μάτια της να μας πει: "Μα τι πάθατε, μου στέκεστε εκεί! Πάμε μέσα να σας κεράσω κυδωνόπαστο".
Απόσπασμα από το μυθιστόρημα Ο ΦΙΛΟΣΟΦΟΣ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου